To bardzo nietypowy widelec amortyzowany, wykorzystujący jedną z najwspanialszych cech karbonu – możliwość zaprogramowania elastyczności w pożądanym kierunku. Nie ma przesadnie dużo skoku, bo ledwo 60 mm, a to wartości, które utknęły jeszcze w poprzednim stuleciu. To jego jedyny archaizm, bo każdy inny aspekt Laufa Trail Racer 29 to wrota do przyszłości.
Jego podstawa to niemalże klasyczne w wyglądzie sztywne widły, odgięte jednakże w drugą stronę, z wyraźną zmianą kąta wyprzedzenia gdzieś na wysokości połowy średnicy koła. Dokładnie w miejscu załamania i na samym dole konstrukcji znajdują się gniazda dla w sumie czterech zespołów trzech elastycznych płaskowników, pełniących rolę sprężyn i będących zarazem sercem amortyzatora. Ich wzajemne ułożenie i praktycznie zerowa podatność na skręcenie sprawia, że to, co znajduje się na ich drugim końcu, czyli mocno zmutowane i przerośnięte gniazda 15 mm osi koła, porusza się idealnie równolegle do osi pionowej widelca. Lauf nazwał ten system po prostu Lauf Spring System. Nie ma tutaj żadnych ruchomych elementów, w rozumieniu adekwatnym dla amortyzatorów teleskopowych, dlatego w trakcie pracy nie występuje tarcie. Jak pamiętamy z lekcji fizyki, tarcie jest czymś zazwyczaj niepożądanym, generuje ciepło i przyspiesza zużycie wzajemnie działających na siebie elementów i zazwyczaj to właśnie to zjawisko spędza sen z powiek inżynierów projektujących klasyczne rowerowe konstrukcje. Inżynierowie z Laufa natomiast mogą spać spokojnie. Na spokojnym śnie jednak historia się nie kończy.
Trail Racer 29 waży zaledwie 990 g i należy do grupy najlżejszych komponentów tego typu. Nie trzeba mówić, jaką gratką jest dla wszelkiej maści maniaków odchudzania roweru. Wyobraźcie sobie, że możecie odjąć lekką ręką jakieś minimum 200 g i jeszcze mieć z tego korzyści inne niż oszczędne wskazania wagi. W przypadku widelca Lauf niska masa oznacza przede wszystkim niską masę nieamortyzowaną, która wynosi zaledwie 255 gramów. Jeśli skojarzyć ją z zerowym tarciem w trakcie ugięcia, to w teorii powinniśmy uzyskać najbardziej czuły amortyzator rowerowy, jaki do tej pory wyprodukowano. Ze względów raczej oczywistych konstrukcja nie ma tłumienia olejowego i jestem bardzo ciekaw, czy naturalne właściwości kompozytów wystarczą do zapewnienia stabilnej jazdy. Z drugiej strony, gdyby tak nie musieć serwisować amortyzatora już nigdy… Żadnych cieknących uszczelek, żadnych wytartych goleni, przerobionych olejów. Takie rozwiązanie to z pewnością ucieleśnienie idei minimalizmu, prostoty działania, ale akurat amortyzatory to elementy roweru, od których oczekuje się szerokiej wszechstronności. W końcu powietrznego Foxa może ujeżdżać każdy rowerzysta, bez względu na wagę, wystarczy dodać lub ująć ciśnienia w komorze. Z produktem Lauf jest trochę trudniej, bo trzeba go zamówić pod swoją aktualną wagę lub raczej zakres, określony trzema wstępnie zaprogramowanymi poziomami sztywności sprężyn. Pół biedy, jeśli pod tym względem jesteście stabilni, jak lot Boeingiem przez Atlantyk; gorzej, jeśli waga skacze jak delfiny po falach (płynące tym samym oceanem, nad którym leci Boeing).
Na Roc d’Azur była okazja, żeby widelca sobie podotykać, rzucić się na kierownicę, ale to w żadnym razie nie jest test na poligonie. Mam jednak dwie obawy: czy system jest w stanie przyjąć więcej skoku niż trekkingowe 60 mm i czy nasze wspaniałe polskie błoto, które bywalcy ubiegłorocznych maratonów poznali w każdym możliwym smaku i kolorze, nie zapcha przestrzeni między płaskimi sprężynami, upośledzając tym samym pracę widelca. Cicha nadzieja jest taka, że to wszystko działa wspaniale, że tam na Islandii żyją ludzie, którzy myślą na tyle nieszablonowo, że potrafią tworzyć rzeczy wizualnie odmienne od reszty świata, ale sprawdzające się w każdym zakątku naszego globu. W końcu prawa fizyki mamy wszędzie takie same.
Więcej informacji: http://www.laufforks.com
Tekst: Łukasz Kopaczyński, l.kopaczynski@magazynbike.pl
Zdjęcia: Grzegorz Radziwonowski
