Kross Grist 2.0, czyli grube koła do latania

14 czerwca 2017

1145

Pierwsze kilometry na Griście potwierdziły tylko uprzedzenia w stosunku do rowerów typu Plus. Że ciężkie koła, a tubelessowanie to dopiero początek, bo jeszcze trzeba dobrać właściwe ciśnienie. Po trasach enduro wycieczka i tu lekkie zaskoczenie. Bo szerokie koła nadają pewności siebie, a do ich sporego ciężaru można się przyzwyczaić. Nowoczesna geometria ułatwia prowadzenie, seryjne komponenty dobrze spełniają swoje zadanie. Jednocześnie Grist okazuje się bardziej rowerem turystycznym niż hardkorowym hardtailem. To prawda, krótki tył ułatwia skręcanie, a szeroka kierownica z krótkim mostkiem kontrolę. Wciąż jednak trudno w czasie szybkiej jazdy zapomnieć o masie kół, szerokie gumy lubią się uginać w trakcie gwałtownych akcji. Skok 120 mm utrudnia większe loty, tu zwyczajnie chciałoby się więcej. Docenić wypada przyczepność gumowych walców, podobnie jak geometrię, która pozwala na rowerze poczuć się wygodnie, z dużą swobodą przemieszczania środka ciężkości. I znów do głowy przychodzi Dust, tak podobny, a tak inny. W bike parku, czy na trasach takich jak w Srebrnej Górze, radziłby sobie lepiej. Ale już w trakcie wycieczki niekoniecznie. W tym drugim zastosowaniu warto pomyśleć o mniejszej zębatce z przodu niż 32 z!

Podsumowanie

Grist to taka owca w wilczej skórze, bardziej rower plusowy niż hardtail do ostrej jazdy. Duże i grube koła powodują, że przejedzie wszystko, nawet jeśli nie z rekordową prędkością. Kompletne, dobrze dobrane wyposażenie, włącznie z regulowaną sztycą. Warto też rozważyć jego „bliźniaka”, czyli Dusta, który naszym zdaniem w ostrzejszych zastosowaniach sprawdzi się lepiej.