BIKE: Pasjonaci wyznaczają ścieżki i nanoszą je w aplikacji, tym samym stają się one widoczne i możliwe do odnalezienia dla innych. Na czym polega twoja rola?
Przemek Wielicki: W tym szczególnym kontekście nasza rola polega na sprawdzeniu każdej nowej ścieżki pod kątem jakości informacji. Nowo dodana treść (ścieżka jest jednym z obiektów, które można w systemie definiować) zawsze trafia najpierw do kolejki, w której oczekuje na głosowanie bądź na weryfikację i opublikowanie przez admina. Na obecnym etapie rozwoju Trailforks głosowanie nie jest jeszcze na tyle popularne, aby stanowiło skuteczny kanał publikowania treści. Zatem wszystkie nowe dane są publikowane przez admina, który wcześniej dokonuje przeglądu i korekty.
Do kolejki trafiają wpisy bardzo zróżnicowane pod względem jakości danych, niektóre nie wymagają żadnej ingerencji, większość jednak wymaga mniejszych lub większych korekt bądź wyjaśnienia wątpliwości z autorem. Bardzo rzadko nowe wpisy są odrzucane, np. ścieżka bez śladu GPS lub duplikat (system podpowiada duble na bazie śladu GPS i nazwy ścieżki).
W przypadku nowo dodanej ścieżki na Trailforks sprawdzamy:
- Przebieg śladu GPS
na Trailforks rozróżniamy ścieżkę (trail) od trasy (route). Jedna trasa może zawierać wiele ścieżek, odpowiada zazwyczaj całej wycieczce, a nie jej fragmentowi. Ścieżka to relatywnie krótka linia, która ma logiczny i choćby w miarę spójny przebieg. Zdarza się, że jako ścieżka jest wprowadzany ślad całej wycieczki, którą ktoś przebył, bądź zbyt długa (np. kilkanaście km) linia, która wielokrotnie zmienia charakter. Sprawdzamy również, czy ścieżka nie jest w obrębie parku narodowego, rezerwatu lub innego obszaru objętego zakazem jazdy rowerem. - Przypisanie do struktury administracyjnej i fizycznogeograficznej
mamy wielopoziomową strukturę, która odzwierciedla województwa, miejscowości, miejscówki (riding area) oraz regiony fizycznogeograficzne. To ostatnie oparłem na koncepcji opracowanej przez Jerzego Kondrackiego (jest w Wikipedii świetne źródło informacji w tej kwestii). - Nazwę ścieżki
powinna być w miarę możliwości unikalna (oryginalna), krótka, nie powinna zawierać danych, które można opisać w atrybutach (np. singletrack, singiel, dh, nazwa miejscówki), wszystkie człony powinny być pisane dużą literą (nazwa własna, podobnie jak tytuł utworu lub drogi wspinaczkowej). - Przypisane aktywności (MTB, Hiking, Trail Running, Backcountry Ski, etc.)
przykładowo linie naturalne, które prowadzą po szlakach turystycznych lub współdzielą przestrzeń publiczną z innymi użytkownikami, nie mogą być ustawione jako „Mountain Bike Primary”. - Ocenę trudności technicznych
w tym kontekście staramy się skonfrontować ze sobą wiele atrybutów – rodzaj i wysokość przeszkód (Trail Features), średnie i maksymalne nachylenie śladu GPS (system wylicza te wskaźniki), szerokość ścieżki, wystawę stoku (ustawienie względem kierunków świata, północno-wschodnie stoki są mokre), rodzaj podłoża (liście vs. RTG/AGD), ekspozycję (konsekwencje upadku poważnie zagrażające zdrowiu). Ocenę budujemy w oparciu o rozszerzoną skalę IMBA, która zawiera w części opisowej kryteria bazujące na wymienionych wskaźnikach i atrybutach. W przypadku wątpliwości kontaktujemy się z autorem, aby doprecyzować szczegóły, np. wysokość przeszkód w progu, bądź relację nowej ścieżki w stosunku do najbliższych sąsiadów (czy jest trudniejsza, łatwiejsza, podobna). - Wszystkie pozostałe pola z atrybutami opisującymi szczegóły ścieżki
np. dla ścieżek typu Access Trail sprawdzamy czy kierunek jest ustawiony jako Uphill Primary lub Uphill Only (dzięki temu na mapkach są strzałki, które świetnie obrazują sugerowane przepływy). - Pozostałe pola dodatkowe
kto dodawał ścieżkę, ten wie ile tego jest 🙂 - Pole Unsanctioned
bardzo ważne pole, musi być zaznaczone dla każdej niezalegalizowanej linii, takiej, która nie funkcjonuje legalnie jako ścieżka rowerowa. Mówiłem na wstępie o naszej roli w tym szczególnym kontekście polegającym na moderowaniu nowej ścieżki. Na co dzień jednak więcej pracy wymaga weryfikacja aktualizacji do istniejących już danych w bazie (one również muszą być sprawdzone przed opublikowaniem) oraz prace planowe związane z wprowadzaniem nowej funkcjonalności. Ostatnio zostały dodane nowe rodzaje aktywności (Hiking, Trail Running, etc). Mamy teraz możliwość wskazania nadrzędnego sposobu wykorzystania ścieżki, dzięki czemu możemy bardzo skutecznie wyróżnić na mapach linie naturalne (np. szlaki PTTK) i ścieżki budowane, zarówno legalne, jak i niezalegalizowane, ale wymagało to ręcznego edytowania grubo ponad tysiąca linii, dla pewności z mapą turystyczną w ręku.
Żmudnej pracy wymaga również czyszczenie śladów GPS. Sprowadza się to do usunięcia zapętleń, nakładających się punktów, dociągnięcie początków i końców do najbliższych linii. Mamy narzędzia, które raportują nam takie ścieżki. Innym stałym zajęciem jest weryfikacja zdefiniowanego kierunku jazdy w kontekście ride logów. Jeżeli z tych ostatnich wynika sprzeczność lub niejednoznaczność z ustawieniami ścieżki w bazie, jest to raportowane.
Ostatnia grupa zadań admina, to obszar budowania relacji, promowania platformy. Kontaktujemy się z każdym użytkownikiem, który ma problem z użyciem platformy, staramy się nie przegapić zaangażowania, dziękujemy i zachęcamy do dalszego działania, ponieważ wszystkie te prace, również nasze, są pro publico bono i nie wiążą się z żadną gratyfikacją. Liczę też na to, że w miarę rozwoju zarówno Trailforks, jak i legalnie działających miejscówek, będziemy mogli zaangażować się w działania wspierające organizacje budujące ścieżki. Możemy pomóc zarówno w zakresie funkcjonalności platformy przeznaczonej dla organizacji ścieżkowych/trail builderów, jak i na styku z administracją publiczną, z Lasami Państwowymi, ustawiając bazę danych w sposób uwzględniający interesy wszystkich grup.
W jaki sposób określa się poziom trudności ścieżek?
Na Trailforks oddzielamy ocenę trudności technicznych (Difficulty) od trudności wysiłkowej (Physical Rating), oba atrybuty mają odrębne kontrolki na stronach dodawania i edytowania. Trudności techniczne oceniamy w skali IMBA, rozszerzonej o dodatkowy stopień Pro Line powyżej Extremely Difficult. Skala ta jest punktem wyjścia i w miarę możliwości staramy się oceniać wg jej mierzalnych kryteriów, takich jak: szerokość śladu, średnie i maksymalne nachylenie, rodzaj podłoża, wystawę stoku, ekspozycję, rodzaj i wysokość przeszkód. Zakładamy, że ocena dotyczy głównej linii przejazdu bez omijania przeszkód (nawet jeśli jest taka możliwość).
Kładziemy duży nacisk na zachowanie lokalnej spójności wycen, tzn. ważniejsze jest, aby w ramach danej miejscówki było wyraźne rozróżnienie między trudnościami ścieżek, niż aby np. „czarna” w jednym rejonie była równa „czarnej” w innym miejscu. Słowne określenia skali oceny traktujemy drugorzędnie (Very Difficult, Extremely Difficult, etc), kładąc większy nacisk na szerokie wykorzystanie stopni oceny w danym rejonie.
Bierzemy pod uwagę szerokie spektrum użytkowników i rodzajów sprzętu (nie patrzymy na wyceny wyłącznie przez pryzmat roweru AM/enduro). Ścieżki można tagować również w kontekście Family Friendly czy osób poruszających się na rowerach specjalnych. Te grupy również powinny być uwzględniane przy wycenach trudności technicznych. Pewnych trudności nastręczają tereny nizinne, nie sprawdzają się tam np. gradienty nachylenia, które są błędnie wyliczane dla krótkich, bardzo stromych ścianek. Przyjęliśmy założenie, że na nizinach najtrudniejsze, naturalne linie nie powinny przekroczyć wyceny Very Difficult, mimo że nierzadko ścianki są bardziej strome i karkołomne niż w górach. Dwa najwyższe stopnie skali zarezerwowane są dla linii z przeszkodami, na których błąd najpewniej skutkuje poważnym uszczerbkiem na zdrowiu (wysokie dropy, GAP-y niewybaczające niedolotów, trasy North-Shore). Staramy się też odwiedzać osobiście wszystkie nowe miejsca na mapie (łączymy przyjemne z pożytecznym) i weryfikować wyceny przez pryzmat całego kraju.
Czy aplikacja ma swój regulamin? Wiadomo, co jest zabronione?
Nie, ale projekt cały czas się rozwija, coraz lepiej organizuje, więc regulaminy staną się nieuniknione. Od początku stawiamy na to, jak rzeczy powinno się robić. Mamy samouczki wideo, forum wsparcia, sekcje ze wskazówkami (na każdej stronie służącej do wprowadzania danych), czy hoverowanie elementów (np. opis akcji po najechaniu kursorem).
Trailforks jest platformą od początku budowaną z założeniem „user-powered database”, zatem zawiera mechanizmy, które utrudniają destrukcyjne działania i stoją na straży jakości danych.
Czy znane są ci przypadki, że ścieżki istniejące pierwotnie tylko na Trailforks zostały przekształcone w centra ścieżkowe?
Nie, ale Trailforks ma przede wszystkim opisywać rzeczywistość, nadążać za otoczeniem, a nie kreować przyszłość.
