Test: Cannondale F-Si Carbon 3 kultowo i rozsądnie

6 listopada 2016

696

Taniej ale dobrze

W przypadku wielu modeli karbonowych proces „odtaniania” dotyczy nie tylko komponentów, ale też samej ramy. To jednak nie ten przypadek. Materiał i rama są identyczne jak w rowerze teamowym. Nawet w niemal najtańszej wersji znajdziemy włókno węglowe zwane Ballistec o wysokiej wytrzymałości, nowy widelec Lefty 2.0, jak i własną korbę Cannondale. To, co odróżnia wersję Carbon 3, to napęd Shimano XT, w wariancie 2×11; w teamowym jest to 1×11 Srama oraz koła. W ich przypadku oszczędności widać najdobitniej, to prosty model Mavica CrossRide. Właśnie koła, wraz z aluminiową kierownicą i sztycą, podnoszą masę kompletnego roweru. Jednocześnie przyznać trzeba, że tu zrzucenie kilograma nie będzie żadnym problemem. Koła ważą ponad 2 kg, dodatkowo wystarczy lekki tuning tubelessowania i już zejdziemy poniżej 10 kilogramów. Seryjna specyfikacja ma tę niezaprzeczalną zaletę, że napęd 2×11 jest bardziej uniwersalny niż 1×11, tu nigdy nie powinno zabraknąć przełożeń. Ciekawostka? Miły detal to specjalne hamulce Magury nazwane Race, niedostępne w innych okolicznościach.

Rower jest gotowy do ścigania od razu po wyjęciu z pudełka. Uwaga! W przeciwieństwie do większości twentyninerów ten ma rozmiarówkę tradycyjną! Jeśli ktoś jeździł na 26 calach na M, tu także będzie jeździł na M!

Własne „standardy”

Cannondale przyzwyczaił nas do myślenia o rowerach poza standardami. To myślenie znajdziemy oczywiście i w F-Si, gdzie brawurowo zadbano, by pozbyć się wszystkich wad standardowo przypisywanych twentyninerom. W walce z ociężałością sięgnięto po gruby kaliber, zupełnie się nie szczypiąc, jak przystało na firmę, która sama projektuje i produkuje większą część swoich rowerów i komponentów do nich przykręconych. Tam, gdzie inne firmy sięgają po seryjny widelec, Cannondale ma Lefty’ego. Nic więc dziwnego, że spłaszczając kąt wyprzedzenia widelca, jednocześnie powiększono do 55 mm (standard to 45-47 mm). Efekt? Większa stabilność przy dużych prędkościach, ale i brak opadania koła na agrafkach. Tył roweru skrócono, przesuwając cały (!) napęd o 6 mm w prawo, dzięki temu widełki mierzą 429 mm. Aby zachować dystans między pedałami, jak i standardową linię łańcucha, zastosowano nowy pająk w korbie. „Si” to nieprzypadkowo skrót od „System integration”. Cannondale może wiele.

Nasz F-Si był testowany m.in. w Suliwoods (tam powstały zdjęcia) i na Raduni. Poprzednio sprawdzaliśmy wersję teamową oraz Carbon 2, co pozwoliło dostrzec zarówno cechy wspólne rowerów, jak i różnice. Tradycyjnie największy wpływ na zachowanie twentyninera mają… koła, a te w tym przypadku są ciężkie, co lekko upośledzało żywiołowy charakter roweru, który sam z siebie uwielbia przyspieszać. Krótki tył i sztywność ramy sprawiają jednak, że F-Si bajecznie reaguje na depnięcie pedałów. W szybkich sekcjach, takich jak serpentyny i ścieżki Suliwoods, docenić można stabilność prowadzenia. Śliska, sypka nawierzchnia Suliwoods oraz niewielkie bandy sprawiają, że łatwo jest też zauważyć różnice w wyważeniu rowerów i docenić takie jak F-Si, ustawiające prowadzącego centralnie między kołami. Ciekawostka? Aluminiowa sztyca w wersji Carbon 2 pozwala na lepszą pozycję niż w modelach wyższych, gdzie sztyca Save 2, „złamana” w połowie, cofa środek ciężkości, odciążając lekko przednie koło. Szkoda, że testowana wersja nie ma zdalnej manetki pozwalającej blokować Lefty’ego, trzeba odrywać rękę i sięgać na górę goleni. Gdy jest szybko i dużo się dzieje, to zwyczajnie niebezpieczne! I choć stwierdzenie takie można uznać za niemodną herezję… napęd 2×11 zupełnie nam nie przeszkadzał. Radunia jest stroma! Tu docenia się każdy dodatkowy bieg, rzucony niczym koło ratunkowe.

Podsumowanie

Cannondale F-Si to w każdej wersji rakieta wyścigowa, co ważne, łatwa do opanowania także przez amatora. Indywidualne rozwiązania sprawiają, że dostajemy dopracowany pakiet o świetnych własnościach jezdnych. Tańsze komponenty nie upośledzają wyczynowych genów.