Dla niewtajemniczonych: skrót IC pochodzi od Infrasettimanale Classico. W Polsce pomysł, o ile mi wiadomo, został rozpowszechniony przez Michała Kucewicza, który podobne amatorskie treningi cykliczne zaczął organizować w Katowicach. Po przełożeniu z włoskiego nazwa oznacza klasyk „śródtygodniowy”, więc logicznie, najczęściej takie zbiórki odbywają się w środy. A że idea fajna, została błyskawicznie skopiowana. Wariant krakowski to jedna z takich kopii. Zbiórki odbywają się o 17.00 na Bielanach, grupa dojeżdża na 17:30 do Kryspinowa (między zbiornikami wodnymi, Budzyń), gdzie dołączają kolejne chętne osoby. Tu zaczyna się i kończy oficjalna, najczęściej jeżdżona runda, tzw. mega, licząca ok. 44 km.
To, czego najmocniej zazdroszczę Krakusom, to… Veloart. Jakości obsługi, jaką zapewnia ekipa, trzeba by choć raz doświadczyć, poczuć na własnej skórze. Wóz na miejscu zbiórki, ruchomy serwis jadący za peletonem, a wreszcie ciasto i napoje na mecie, to tylko fragment tego, co robią. W tym miejscu dziękuję za zaproszenie i… inspirację. Kiedy widzi się takie zaangażowanie, serce rośnie!
Runda krakowskiego IC prowadzi przez Sankę w stronę Tenczynka, by wrócić przez Grójec i Zalas do Budzynia. Długość nie do końca oddaje jej trudność, bo dla kogoś, kto jak ja, jeździ głównie po płaskim, górki mogą być dość zabójcze. Tym bardziej za pierwszym razem, gdy nie zna się trasy. To, czego nie zazdroszczę, to ruch na trasie, nie da się ukryć, że był dość duży, drogi wąskie, a zjazdy szybkie. Jest po drodze też kilka nieprzyjemnych skrzyżowań.
Jak się jechało? Szybko! Pierwszą grupę (czytaj: peleton) widziałem do połowy pierwszego podjazdu. Potem było już skakanie między pojedynczymi osobami, by w końcu, w zgodzie, dojechać w czwórkę na metę. Nie da się ukryć, że półtorej godziny, jakie spędziłem na trasie, trochę mnie zmęczyło, ale było też bardzo przyjemne. Zdecydowanie, jeśli tylko będzie okazja, wybiorę się ponownie!
Tekst: Grzegorz Radziwonowski, g.radziwonowski@magazynbike.pl
Zdjęcia: Veloart
